دل می دهی به سادگی از بس که ساده ای
عادی نه... مثلِ بقیه نه... تو فوق العاده ای
در منزلِ وصال نشستند دیگران
تو تازه رفته ای و در آغازِ جاده ای
دارند تازیانه ی حدّ می خورند خلق
امّا تو همچنان پی فتوای باده ای
از رحم و صبر و وصل و وفا حرف می زنی
انگار در مسائلِ عشقی پیاده ای
هرگز رها نمی کند آسان اگر ربود
آهنربای عشق دلی از براده ای
در این مسیرِ سرسره ای مثلِ بچّه ها
سُر می خوری چه ساده بدونِ اراده ای
بی آن که خود بدانی و از روی سادگی
در شاهراهِ دلهره ها پا نهاده ای
در روزگارِ حیله و صد رنگی و دروغ
تو دل به واقعیّتِ یک عشق داده ای
این روز ها اگر چه یکی نیست حرفِ مرد
تکرار می کنم: به خدا فوقُ العاده ای
محمّد عابدینی
1393.8.1